NC สิเน่หาแสนกล Markbam Chapter 20

อยากสัมผัสให้มากกว่านี้..

“พี่ม..อื้อ” ทันทีที่แบมแบมจะเอ่ยอีกคนก็กดจูบเข้ามาอีกครั้งอย่างดึงดันไม่รอช้า สอดแทรกลิ้นอุ่นๆ เข้าไปภายใน

แบมแบมพยายามไม่ตอบสนองแต่กลับถูกอีกฝ่ายดูดกลืนความหวานไปอย่างเอาแต่ใจ รวมทั้งอ้อมกอดที่รัดเขาแน่นกว่าเดิมด้วย

หลังจากจูบจนพอใจมาร์คก็ผละออก แบมแบมพรูลมหายใจหนักหน่วงออกมา

“ถ้าพี่จะกอดแบมตอนนี้ แบมจะโกรธพี่ไหม” มาร์คถามแต่มือสอดเข้าไปใต้เสื้อนอนของน้องแล้ว

“หะ?” แบมแบมได้สติ รีบจับมือที่ลูบวนอยู่ตรงเอวเขาออก รู้สึกได้ว่ามือพี่มาร์คร้อนกว่าปกติ

“ถ้าไม่เต็มใจ…พี่จะไม่ทำ”

ร่างบางขนลุกไปหมดเมื่อคนตรงหน้าก้มลงสูดดมที่ต้นคอตนแล้วกระซิบด้วยเสียงหวานทุ้มต่ำอยู่ข้างหู ไม่รู้จะตอบไปว่าอะไรดี

“มัน..ไม่เร็วไปเหรอครับ อ๊ะ เจ็บ” แบมแบมนิ่วหน้าน้อยๆ เมื่อรู้สึกเจ็บที่ผิวเนื้ออ่อนบริเวณต้นคอ

มาร์คกดจูบดูดดึงสร้างรอยทิ้งไว้ แต่คงลืมไปว่าตัวเองมีเขี้ยวด้วยนิดหนึ่ง

“เราหมั้นกันแล้วนี่”

มาร์คลากมือไปบนแผ่นหลังเนียนอย่างช้าๆ แล้วไล่มาหน้าท้องแบนราบ ไล่มือไปสัมผัสยอดอกนิ่มนั่นด้วยปลายนิ้ว หยอกเย้าเบาๆ จนแบมแบมสะดุ้งเฮือก

“ไม่!” 

“ใจร้ายจัง” ใครกันแน่ใจร้าย

“อือออ ไม่เอา” แบมแบมร้องห้ามเมื่อมาร์คละมือไปจากหน้าอกเขาแล้วก็จริงแต่มือนั้นกลับเลื่อนลงไปยังส่วนล่างแล้วสัมผัสมันผ่านกางเกงชุดนอน สัมผัสเสียดสีนั้นทำให้ริมฝีปากอิ่มต้องขบกัดแน่นจนเจ็บ

“ไม่เห็นต้องอายเลย” ใครจะไม่อายบ้างเล่า!

แบมแบมหนีพี่มาร์คไม่ได้ในเมื่อเขากอดไว้แน่นขนาดนี้

มาร์คไม่ได้สนใจกับท่าทีขัดขืนด้วยแรงเท่ามดของแบมแบม เขาสนใจกับการปลดกระดุมเสื้อนอนของน้องมากกว่า แล้วตามด้วยการรูดรั้งกางเกงนอนและชั้นในลงพร้อมกัน

“ฮื่อออ พี่มาร์คใจร้าย” แบมแบมอยากจะร้องไห้ขึ้นมาแล้วแต่ก็ร้องไม่ออก จะปฏิเสธว่าไม่รู้สึกอะไรก็ไม่ใช่ สับสนย้อนแย้งกับตัวเอง

มาร์คแสร้งทำไม่ได้ยินคำต่อว่านั้น มือรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายช้าๆ พร้อมกับสะกิดปลายยอดบนอกบางไปด้วยจนคนไม่เคยถูกสัมผัสสั่นสะท้านไปหมด

“อ๊ะ” ทุกครั้งที่ปลายนิ้วเรียวยาวกดขยี้ส่วนนั้นที่ฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำใส ร่างบางก็หวามไหวแปลกๆ เมื่อถูกเล้าโลมไปพร้อมกันทั้งตัวก็ไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านเอาดื้อๆ พยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้

เมื่อเห็นท่าทีของแบมแบม ร่างสูงก็ยิ่งหยอกเย้าหนักมือขึ้น หวังให้เด็กดื้อหลุดเสียงร้องออกมาให้ได้ยินสักนิด

“ใจแข็งจังเลยนะ”

เสียงกระซิบพร้อมลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดใบหูทำให้ร่างบางสั่นเทิ้มไปตัว

มาร์คฝังใบหน้าเข้าที่ไหล่บาง ประทับริมฝีปากกดจูบลงที่ต้นคอขาวพลางเร่งมือขยับแก่นกายเล็กให้เร็วขึ้น

“อ๊ะ..อา..”

แบมแบมถูกนิ้วเรียกระตุ้นปลุกเร้าอย่างรุนแรงจนตัวสั่นกระตุก นัยน์ตากลมฉ่ำไปด้วยน้ำตา มือหนึ่งจิกลงบนไหล่กว้างแน่น อีกมือยกขึ้นปิดปากตนเอง

“อื้มมม”  ร่างบางปลดปล่อยออกมาในที่สุด แต่ถึงแบมแบมจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาแล้วอีกฝ่ายก็ยังคงรูดรั้งแกนกายนั้นต่อไป ปลายนิ้วไล้เก็บหยาดน้ำที่ปล่อยออกมา

มาร์คกดจูบลงที่คออีกฝ่ายอย่างแรงพร้อมกับจับเนินเนื้อด้านหลังแยกออกจากกันเล็กน้อย สอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปเบาๆ

“อึ่ก..เจ็บ!”

อารมณ์ปรารถนาและความสุขสมที่ได้ปลดปล่อยจางหายไปเกือบครึ่งเมื่อมีบางสิ่งพยายามแทรกเข้ามาในกาย อีกความรู้สึกที่รุนแรงวาบเข้ามาแทนที่

“เดี๋ยวก็ดีขึ้น” จะให้มาร์คหยุดตอนนี้เหรอ...ทำไม่ได้หรอก

แบมแบมส่ายหน้าไม่เชื่อ มาร์คจึงหันเหความสนใจด้วยจูบให้น้องยอมเผลอไผลไปกับตน ริมฝีปากอิ่มอ่อนนุ่มถูกกลืนกินไล้เลียดูดดึงอย่างแผ่วเบาด้วยลิ้นร้อน มือเล็กเผลอยึดไหล่เขาไว้ ร่างกายสั่นเทิ้มไปกับรสจูบของคนตรงหน้า

เมื่อจูบที่ยาวนานสิ้นสุด มาร์คก็ผละออกมามองหน้าหวาน วางมือลงบนแก้มเนียนนั้น ไล้นิ้วโป้งเช็ดที่ริมฝีปากเบาๆ แล้วสอดนิ้วเข้าไปในเรือนผมนุ่ม

“พี่รักแบมนะ”

“…”คนฟังพูดไม่ออก แต่ท่าทีขัดเขินของเขาก็ทำให้มาร์คยิ้มออกมาได้อยู่ดี

มาร์คกดจูบอันรุนแรงลงมาอีกครั้งราวกับจะส่งผ่านความรู้สึกของเขาลงมาในจูบนี้ด้วย 

“พี่ขอกอดแบมได้ไหม” มาร์คกระซิบถามชิดริมฝีปากอิ่มที่เพิ่งปล่อยให้เป็นอิสระ

สายตาที่ร้อนแรงและจริงจังรวมทั้งเสียงทุ้มต่ำที่ทอดถามเสียงอ่อนนั่นทำให้ใจคนมองอ่อนยวบ..พี่มาร์คขี้โกง

“ไม่ได้เหรอ” อีกคนเร่งเร้าหาคำตอบเมื่อแบมแบมเงียบไป เสียงนั้นสั่นพร่าด้วยแรงอารมณ์ที่พยายามกดไว้

“เบาๆ นะ”

คำตอบของแบมแบมนั้นไม่ต่างจากคำอนุญาต ร่างสูงยกยิ้มพอใจ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกบ้างแล้วยกขาเรียวขึ้นข้างหนึ่ง กอดประคองแผ่นหลังนั้นไว้

ร่างบางกอดอีกฝ่ายไว้แน่น ซุกหน้ากับบ่ากว้างซ่อนความเขินอายเอาไว้ ในเวลานี้ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ากัน

“อื้อ!” ร่างบางครางอื้ออึงอยู่ในคอเมื่อรู้สึกถึงนิ้วเรียวยาวสองนิ้วที่พยายามจะแทรกเข้ามาด้านหลัง

“อย่าเกร็งสิ”

“ทำ..ฮึ่ก..ไม่ได้ ทำไม่เป็น”

มาร์คแทบจะร้องออกมาด้วยความอ่อนอกอ่อนใจระคนเอ็นดู

ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ!

“เงยหน้าขึ้น”

“ไม่..”

“เร็ว เงยหน้าขึ้นมองพี่ก่อน”

มาร์คขอร้อง แบมแบมเลยทำใจกล้าเงยหน้ามองเขา แล้วก็ถูกจูบไปอีกครั้ง

ร่างสูงกดนิ้วเรียวยาวเข้าไป พยายามทำให้ช่องทางด้านหลังนั้นคุ้นเคย

“อื้อ” ร่างบางมีปฏิกิริยาตอบรับกับนิ้วที่ถูกใส่เข้ามาจนสุด

นิ้วเรียวที่ถูกสอดเข้ามาเริ่มควานหาบางอย่างภายใน ก่อนจะสะกิดโดนจุดที่ทำให้แบมแบมถึงกับสะดุ้งเฮือก

“อยู่นี่นี่เอง” น้ำเสียงของร่างสูงช่างยินดีรื่นเริงแต่แบมแบมไม่มีเวลามาคิดว่าน่าหมั่นไส้หรอก ดวงตากลมเบิกตากว้าง ภายในนั้นเต้นตุบด้วยความเสียวซ่าน ร่างกายไหวสั่น สะท้านไปหมด

“มีอีกหรือเปล่านะ”

นิ้วยาวถูกสอดเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่ง ก่อนจะขยับวนไล้ไปทั่วเพื่อหาจุดกระสัน สะโพกบางตอดรับ มีปฏิกิริยาไวอย่างลืมตัว มันน่าอายแต่แบมแบมก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ขณะเดียวกันส่วนอ่อนไหวก็เริ่มมีน้ำไหลเยิ้มออกมาอีก

แบมแบมเอามือปิดปากแน่นแต่ก็กลั้นเสียงร้องได้ยากเย็น ช่องทางด้านหลังเริ่มฉ่ำเยิ้มเตรียมพร้อมกับบางสิ่งที่ใหญ่กว่าและทำให้นิ้วเรียวยาวนั้นเข้าไปลึกมากขึ้นด้วย

นิ้วทั้งสามสอดเข้าออกเป็นจังหวะจนช่องทางอ่อนนุ่มรุ่มร้อนขึ้น

“พะ…พอแล้ว..อ๊ะ..ครับ”

“จะพอแล้วจริงๆ เหรอ” มาร์คดอมดมแก้มใสทั้งที่นิ้วยังคงทำหน้าที่สอดใส่

“อือ…” แบมแบมกัดฟันพูดออกมาเลย ไม่ไหวแล้ว ไม่อยากจะทนแล้ว ความรู้สึกตอนนี้มันควบคุมได้ยากเกินไป

“ตามใจ” มาร์คอมยิ้มน้อยๆ กดจูบที่ขมับแผ่วเบา แล้วค่อยๆ ถอนนิ้วออก แบมแบมครางฮือ กอดเขายึดไว้เป็นหลัก

“ปากช้ำหมดแล้ว ไม่รู้จะกลั้นเสียงร้องไว้ทำไม”

มาร์คมองเรียวปากอิ่มที่ช้ำตรงหน้าอย่างขัดใจ ก้มลงจูบทับเบาๆ และใช้จังหวะที่แบมแบมไม่ระวังตัวกดกายตนเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มด้านหลัง

“อื้อออ”  แบมแบมสะดุ้ง กอดร่างสูงไว้แน่นกว่าเดิม อึดอัดเมื่อถูกกดกายแทรกเข้ามาเติมเต็ม

“เจ็บไหม” มาร์คกัดฟันกระซิบถามอยู่ข้างหู พยายามใจเย็นแม้แบมแบมจะรัดเขาแน่นจนแทบเย็นไม่ไหวก็ตาม

“เจ็บ..ฮึก”

แบมแบมพยายามพรูลมหายใจระบายความอึดอัดคับแน่นและเจ็บเสียด

“พี่ขยับได้ไหม”

“อือ” แม้ช่องทางนั้นจะพอคุ้นเคยอยู่บ้างแล้วแต่จะให้รับแรงกระแทกที่สอดใส่เข้ามาอย่างแรงก็ไม่ไหว

“อื๊อ! บะ..เบา..” จะบอกทั้งทีก็สั่นไปหมด พูดลำบาก ฮือ

มาร์คลืมตัวไปเลยต้องปรับให้อีกฝ่ายบ้างก่อนน้องจะร้องไห้ เขาก้มลงไปจูบอีกครั้งแล้วค่อยๆ แทรกกายเข้าไปให้ลึกขึ้นแต่เบาแรงและช้าลงหน่อย

แบมแบมค่อยรู้สึกดีขึ้น หลังจากที่ร่างสูงขยับกายเข้าออกอยู่หลายครั้งให้คุ้นชิน ร่างบางก็รับตัวตนของเขาเข้ามาได้จนหมดจนรู้สึกได้ถึงแรงเสียดสี

“ไหวหรือยัง”

“ครับ” ไม่ต้องถามกันตลอดก็ได้ แบมแบมรู้ว่าพี่มาร์คห่วงแต่แบมแบมก็อายด้วย

ร่างสูงขยับสะโพกส่งแก่นกายเข้าไปลึก อีกฝ่ายก็ขยับสะโพกตอบรับจังหวะกลับมาโดยไม่รู้ตัว และมาร์คก็สังเกตเห็นด้วย

เขาลดแรงลงขยับเป็นจังหวะที่เนิบช้าลงขณะเดียวกันก็ขยับหาจุดกระสันที่หาเจอไว้ก่อนหน้านี้

“อ๊ะ!...พี่มาร์ค!” เสียงหวานร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงส่วนปลายแก่นกายที่ขยับวนหมุนอยู่ภายใน

“ตรงนี้เองสินะ”

“อ๊า!..ตรง..นั้น”

ร่างกายแข็งเกร็งขึ้นมาด้วยความเสียวเมื่อถูกส่วนนั้นส่งลึกมาบดขยี้จุดกระสันอย่างรุนแรง ตอดรัดกายแกร่งที่ฝังตัวตนอยู่อย่างไม่รู้ตัว

มาร์คขบกรามแน่น พรูลมหายใจที่ปั่นป่วน แบมแบมบีบรัดเขาราวกับจะกลืนกินจนเขาจะหมดความอดทนอยู่รอมร่อ

“แบม…ผ่อนคลายหน่อย”

“ก็…อ๊ะ..ก็พี่แกล้ง..แบม” 

โอเค มาร์คไม่ทนละ!

ร่างบางหวีดร้องออกมาทันทีเมื่ออีกฝ่ายกระแทกกายเข้ามาอย่างหนักหน่วง ขาเรียวที่หยัดยืนทรงตัวอีกข้างนั้นสั่นระริก มาร์คก็รู้จึงยกขาเรียวข้างนั้นขึ้นมา โอบกอดให้น้องเกี่ยวรัดเขาไว้

แบมแบมกอดคอมาร์คไว้ ซบหน้ากับบ่ากว้างแล้วร้องครางออกมา ไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงที่ร้องอยู่ข้างหูนั้นอันตราย มันยิ่งปลุกเร้าให้อีกฝ่ายกระแทกกระทั้นกายเข้ามาลึกถึงข้างในและขยับรัวเร็วไม่หยุด ยิ่งร้องสะโพกก็ยิ่งถูกกระแทกอย่างหนักหน่วงจนเสียวสะท้านไปถึงปลายเท้า

แบมแบมหอบหายใจอย่างลำบากเพราะยังคงถูกขยับเข้าออกลึกไม่หยุด

“พี่จะ..ถึงแล้ว..” เสียงหอบหายใจข้างหูไม่ทำให้ชวนขนลุกเท่าคำพูดนั้นเลย แบมแบมจิกบ่ากว้างอย่างแรง

“ถุง..อ๊า!..ถุงยาง..อยู่ไหน..อ๊ะ”

“ไม่รู้ ไม่ได้พก” มาร์คโกหก ถุงยางในกระเป๋าก็มี และกระเป๋าก็อยู่ในกางเกงที่ถอดออกไปใกล้ๆ นี่เอง

“อย่าหลั่ง..อึก..ข้างใ…ใน” แม้จะมึนเบลอแต่แบมแบมก็ยังมีสติบอก ซึ่งคนฟังกลับฟังเฉยๆ ไม่คิดจะทำตามสักนิด

ไม่ ทัน แล้ว

แบมแบมทุบแผ่นหลังกว้างเบาๆ ขณะรับรู้ถึงความอุ่นร้อนที่หลั่งเข้ามาในตัว ได้ยินเสียงครางต่ำจากอีกฝ่ายทุกครั้งที่แก่นกายซึ่งฝังแน่นกระตุกไหว

ร่างบางกระตุกเกร็ง หอบหายใจหนัก

“ปล่อยแบมได้แล้ว..” แบมแบมปรับลมหายใจเป็นปกติแล้วก็เอ่ยขึ้น ก่อนจะสะดุ้งเมื่อจู่ๆ คนที่ซบอยู่ก็เงยหน้ามาจ้อง

“แบม..” เสียงครางทุ้มต่ำนั่นไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย…

“ครับ? พี่มีอะไร อ๊ะ” ร่างบางเบิกตากว้าง ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อส่วนนั้นของอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้ถอนออกไปกระตุกเกร็งอยู่ในภายในร่างตนอีกครั้ง

“ไปที่โซฟาดีกว่า”

“ดะ..เดี๋ยว!” แบมแบมร้องห้ามแต่อย่างกับจะห้ามได้

เมื่อพี่มาร์คขยับก้าวทั้งที่เรายังเชื่อมอยู่ติดกัน ทุกจังหวะขยับส่วนนั้นก็สอดลึกเข้ามาจนแบมแบมจะบ้าตายอยู่แล้ว

“พี่มาร์ค พอ..อ๊ะ”

แผ่นหลังยังไม่ทันจะสัมผัสกับโซฟานิ่ม คนที่ทาบทับตามลงมาก็เริ่มขยับกายอีกครั้ง แบมแบมพยายามจะถอยหนี แต่ถูกอ้อมแขนแข็งแรงกักตัวไว้ไม่ให้ไป

มือเรียวสอดเข้าไปในเส้นผมที่ชื้นเหงื่อ บังคับให้แบมแบมเงยหน้าขึ้นรับจูบ

“อีกรอบเดียว”

แบมแบมเบี่ยงหนีสัมผัสจุมพิตเบาๆ ที่ใบหู มาร์คหัวเราะน้อยๆ

“แต่…อึก…อ๊า!” มือเล็กบีบบ่ากว้างไว้แน่นเมื่ออีกฝ่ายดันกายเข้ามาลึกถึงข้างในอีกครั้ง

“พี่เปลี่ยนใจแล้ว นี่แค่เริ่มต้นก็แล้วกัน”

จะบ้าเหรอ!