“ตัวแข็งทื่อเชียว
กลัวหรือไง”
ร่างสูงพรมจูบไปทั่วไหล่ลาดเนียน
ความร้อนผ่าวจากริมฝีปากและความอุ่นชื้นของปลายลิ้นที่แตะลงบนผิวกายแต่ละครั้งทำให้ร่างบางไหวสะท้าน
ขนลุกไปทั้งตัว
แม้อยากห้ามปรามก็ไม่อาจทำได้
จินยองจึงได้แต่เก็บกลั้นน้ำตาที่จวนเอ่อคลอเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
พยายามทำใจให้นิ่งเมื่อฝ่ามือหนาแหวกสาบเสื้อคลุมสอดเข้ามาลูบไล้ทำเอาจินยองสะดุ้ง
แม้จะกลัว อยากจะดึงมืออีกฝ่ายออก แต่ก็ไม่กล้า
ร่างสูงรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดตัวมากขึ้น
รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายยังเกร็ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาเลือกที่จะไม่สนใจแล้วก้มหน้าลงแนบริมฝีปากกับเรียวปากนุ่มที่หมายตาไว้แต่แรก
แม้ไม่เต็มใจแต่จินยองก็ไม่อาจถอยหนี
แจบอมลิ้มเล็มปากนุ่มพร้อมกับปลดเปลื้องเสื้ออีกฝ่ายออกจนตกลงไปกับพื้น
จินยองทำตัวไม่ถูก ทำอะไรไม่ได้มากกว่ายืนตัวแข็งอย่างที่อีกคนบอก
กลัวมากเลย…กลัวจนไม่กล้าผลักไส
จากทีแรกที่สองมือเรียวยันอกกว้างไว้เพราะไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหนก็เปลี่ยนมาโอบรอบต้นคออีกฝ่าย
ความร้อนวูบที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนวิ่งวนไปทั่วท้องน้อย หลุดเสียงครางสั่นออกมาเมื่อรับรู้ถึงเรียวลิ้นชื้นที่แทรกเข้ามากวาดต้อนดูดดึงที่ปลายลิ้น
ความเกร็งถูกแทนที่ด้วยความวาบหวาม
ความรู้สึกส่วนลึกถูกทำให้ตื่นขึ้นจากการปลุกเร้าจนเผลอตัวจูบตอบเขาไปอย่างเงอะงะเพราะไม่เคย
แจบอมบดจูบเร่าร้อนยิ่งขึ้นเมื่อได้รับการตอบสนอง
เขาอุ้มอีกฝ่ายกลับไปไว้ที่เตียง ค่อยๆ จัดการถอดเสื้อของตัวเองออกเช่นกัน ก่อนจะตามลงไป
ใช้ร่างกำยำของตนคร่อมเหนือร่างบางไว้
พอมีเวลาได้ตั้งสติจินยองก็นึกขลาดอายขึ้นมา
สองแขนพยายามปิดบังกายด้วยความหวาดหวั่น
และไม่มองสบดวงตาคมกริบที่มีประกายชวนให้คนมองสะท้านอาย
บอกว่าไม่พร้อมได้ไหม…
ถ้าบอกว่ากลัวเจ็บคุณอิมจะให้เวลาทำใจหรือเปล่า
“ฉันต้องการคนมีอารมณ์ร่วม
ไม่ใช่ท่อนไม้” มือหนาจับที่ปลายคางของจินยองให้สบตาตนเมื่อใบหน้าหวานเอาแต่ก้มหน้างุด
จึงเห็นแววตาสั่นไหวด้วยความตื่นตระหนก
แววตาแบบนี้ผิดไปจากที่แจบอมคิดไว้มาก
“จะกลัวอะไรฉันนัก
คิดซะว่ากำลังจะนอนกับแฟนนายก็สิ้นเรื่อง” ถึงจะไม่เคยเห็นแฟนของจินยองแต่แจบอมมั่นใจว่าตนเองไม่แพ้หมอนั่นหรอกน่า
แฟนบ้าบออะไร
เขาเคยมีที่ไหนเล่า!
จินยองได้แต่ประท้วงในใจ
พูดออกไปก็น่าอายซะเปล่าๆ เรียนจนจะจบมหาวิทยาลัยอยู่แล้วยังไม่เคยมีอะไรกับแฟนสักคน
“คิดอะไรอยู่
นายควรจะสนใจฉัน”
เมื่อจินยองเผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปแวบหนึ่งแจบอมก็เอ่ยเอาแต่ใจ
พร้อมทั้งใช้มือร้อนสัมผัสไปทั่วผิวเนื้อเนียน
ลูบไล้เอวบางที่จับได้ถนัดมือขึ้นสูงเรื่อยๆ ยอดอกถูกเคล้าคลึงจนแข็งขึ้น
ร่างบางกลายเป็นตุ๊กตาที่ถูกปลุกเร้าอย่างหนักมือไม่เว้นแม้แต่ตัวตนที่อ่อนไหว
อกบางสะท้อนลมหายใจถี่
ร่างกายกระตุกสั่น มือเรียวพยายามดันร่างสูงออกไปแต่ไม่สามารถทำอะไรคุณอิมได้เลยสักนิด
เมื่อจินยองนอนระทดระทวยจากการปรนเปรอด้วยมือจากแจบอมเพราะขัดขืนไม่ได้แล้ว
ร่างสูงก็สอดนิ้วยาวลึกเข้าไปภายในเนินเนื้อด้านหลังจนร่างบางสะดุ้งเฮือก
แค่มองหน้าหวานแจบอมก็รู้ว่าจินยองคงจะเจ็บ
แต่ถือว่าเขาปรานีมากแล้วที่ยังช่วยจินยองให้คุ้นเคยมากถึงขนาดนี้
ถ้าเป็นตอนอารมณ์ไม่ดีจินยองอาจไม่โชคดีอย่างนี้
นิ้วยาวทั้งสองนิ้วค่อยขยับเข้าออกก่อนจะรัวเร็วขึ้นจนคนใต้ร่างต้องกัดริมฝีปากแน่น
มือเรียวกำหมอนที่หนุนไว้แน่นพอกัน
ท่าทางนั้นทำให้แจบอมรู้ว่าคงถึงเวลาของเขาบ้างแล้ว
จินยองชะงักเมื่อคนด้านบนดึงนิ้วออกไปจากส่วนบอบบางที่ฉ่ำเยิ้ม
แต่ความสงสัยถูกแทนที่ด้วยคำตอบเมื่ออีกฝ่ายปลดกางเกงตัวเองออก
ร่างบางใช้จังหวะนั้นพยายามจะหนีแต่กลับไม่สามารถรอดพ้นไปจากอีกฝ่ายได้และยังถูกกักอยู่ในอ้อมแขน
ใบหูนิ่มถูกขบกัดจนขนลุกไปถึงปลายเท้า จากนั้นเสียงกระเส่าก็ดังกระซิบขึ้น
“ยิ่งดิ้นฉันยิ่งชอบนะ”
ไหล่ขาวเนียนถูกจูบหนักๆ
ร่างสูงจับเอวบางขึ้นสูงพอให้สอดความเป็นชายได้สะดวก แล้วดันแกนกายที่ตื่นตัวเข้าไปในช่องทางบอบบางโดยจินยองยังไม่ทันระวังตัว
ร่างบางผวาเฮือก
จิกบ่ากว้างไว้แน่น หลุดเสียงร้องโดยไม่ทันรู้ตัว
“เจ็บ!”
ไม่แค่จินยองที่ผวา
แจบอมก็สะดุดกึก คิ้วเข้มขมวดมุ่นทำสีหน้าน่ากลัวขึ้นมาทันที
“นี่นาย..”
“…”
จินยองไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเห็นท่าทางโกรธของอีกฝ่าย
แต่ความเจ็บที่ไม่เคยเจอทำให้น้ำตาหยด
แม้คุณอิมจะขืนเข้ามาแต่ก็เข้ามาได้เพียงนิดเดียว
“อย่าบอกนะว่าโตจนป่านนี้ยังไม่เคยน่ะ”
“ผิดนักหรือไงเล่า..” จินยองทั้งเจ็บทั้งเคืองจนเผลอลืมพูดสุภาพ
แจบอมยิ่งสงสัยหนักว่าซองชินส่งลูกชายที่ไม่เคยผ่านมือใครมาให้เขาได้ง่ายๆ
ได้ยังไง
“เอ่อ..คืนนี้..ไม่ทำได้ไหมครับ” จินยองลองขอร้องดูเสียงเบา
ยามที่อีกฝ่ายนิ่งไป
เขากลัวมากจริงๆ
และคุณอิมก็น่าจะหมดอารมณ์แล้วล่ะ…คุณอิมดูไม่ชอบใจ
“ฝันอยู่หรือปาร์คจินยอง
ถึงนายจะจืดและแข็งทื่อไปหน่อย ยังต้องสอนงานกัน แต่ฉันว่ามันก็ไม่เลว”
แจบอมยกยิ้มมุมปาก
ความเคืองขุ่นคลายลง แม้เขาไม่ใช่พวกชอบเปิดบริสุทธิ์แต่ปาร์คจินยองนั้นน่ารักดี
ถือเป็นข้อยกเว้นคนหนึ่งแล้วกัน
“เอ๊ะ..อื้อ” เสียงหวานของจินยองขาดลงเมื่อถูกจูบ
ในขณะที่ริมฝีปากนั้นปลุกปลอบให้จินยองคล้อยตาม
มือหนาก็ลูบไล้เรือนร่างขาวเนียนไปด้วยอย่างมันมือ ไม่ว่าจับตรงไหนก็นิ่มไปหมด แจบอมอาศัยจังหวะที่จินยองเริ่มคลายความเกร็ง
ดันส่วนแข็งขืนเข้าไปในตัวอีกฝ่ายอย่างช้าๆ จนสุดแล้วค้างไว้
“อื้ม” จินยองหลุดออกจากภวังค์ของการเล้าโลมเมื่อรู้สึกจุกที่ท้องน้อย
“แน่นเกินไปจนแทบจะเสร็จ
ฉันถึงไม่ชอบพวกไม่เคย”
แม้แจบอมปากจะบ่นกับลูกหนี้คนสวยแต่กลับขยับตัวอย่างเชื่องช้าเพื่อสร้างความคุ้นเคยให้ร่างบางก่อน
ทั้งที่ความเยิ้มชุ่มและคับแน่นนั้นทำให้แจบอมอยากจะกระแทกกายเข้าไปให้สุดแรง แล้วให้เสียงหวานนั่นร้องครางดังๆ
คำพูดน่าอายและเสียงกระเส่าจากคนด้านบนที่เอ่ยพร้อมฝังกายแนบแน่นอยู่ภายในทำให้จินยองยิ่งอับอายเหลือเกิน
หลุบตาจากใบหน้าหล่อเหลานั้นลงมาต่ำ
แต่พอเห็นเรือนร่างของเจ้าหนี้จินยองยิ่งไม่รู้จะทำอย่างไร
ไม่รู้จะวางสายตาตรงไหน
จินยองได้แต่อดกลั้นกับความเจ็บระคนเสียววูบที่ได้รับ
“อะ..อ๊ะ..” ร่างบางร้องครางออกมาเสียงแผ่ว ก่อนรีบใช้หลังมือปิดปากเมื่อเผลอหลุดเสียงน่าอายออกไป
แม้สัมผัสจากส่วนล่างจะเนิบช้าทว่าหนักแน่นจนเสียวไปหมด
“เอามือออกเดี๋ยวนี้” พอเห็นท่าทางของจินยองแจบอมก็นึกอยากแกล้งขึ้นมา
จินยองรีบส่ายหน้ารัว
คุณอิมจะพูดก็พูดดังๆ
อย่ามากระซิบข้างหูได้ไหมเล่า…
ลมร้อนที่เป่าโดนใบหูนิ่มทำให้จินยองสะท้าน
ทำไมไม่ว่าตรงไหนก็ไวไปกับสัมผัสอีกฝ่ายไปเสียหมด น่าขายหน้านัก!
“ถ้าไม่ร้องก็พูด
ยังเจ็บหรือเปล่า”
ตาเรียวเบิกกว้าง
ตกใจที่อีกฝ่ายถามเหมือนจะห่วง พอหันหน้ากลับมาสบตาก็ต้องรีบเสหลบ
จินยองสู้ตาคมกริบนั่นไม่ไหวจริงๆ..
“ตอนแรกก็..อ๊ะ..ก็..เจ็บ..”
“ตอนนี้ล่ะ”
“ไม่..อะ..เจ็บแล้ว..ครับ แต่เอาออกไป..เถอะครับ..ได้โปรด ฮึก”
จินยองพูดแต่ละคำออกมาอย่างลำบาก
ขาดๆ กระท่อนกระแท่นเพราะคนด้านบนเริ่มขยับเพิ่มแรงหนักหน่วงขึ้น
มือเรียวจิกต้นแขนแน่นอย่างลืมตัว
ช่างซื่อเสียเหลือเกิน
แจบอมหลุดยิ้มออกมา
จู่ๆ นึกเอ็นดูอีกฝ่าย แต่เรื่องเอ็นดูกับสงสารนั้นคนละเรื่อง
เสียงหวานครางดังขึ้นเมื่อแจบอมขยับกายอยู่เหนือร่างอย่างรุนแรง
เพิ่งจะหายเจ็บก็รู้สึกเจ็บอีกครั้ง ร่างสูงครางเสียงต่ำออกมาเมื่อจินยองบีบรัดเขาจนแน่น
“คุณอิม..พอแล้วครับ อย่า..”
จินยองไม่อยากให้อีกฝ่ายขยับกายไปมากกว่านี้
แต่แจบอมกลับยกขาเรียวขึ้นแนบกับเอวสอบของตน
ยกสะโพกกลมขึ้นเพื่อสอดใส่ให้ลึกขึ้น
โน้มตัวลงไปเม้มชิมเนื้อเนียนจนลำคอและเนินอกอีกฝ่ายเต็มไปด้วยร่องรอยตีตราของตน
“อา..แน่นมาก
นายอย่าเกร็งสิ” พอผิวสวยๆ
ไร้ตำหนิถูกทำให้ขึ้นรอยมันช่างเร้าอารมณ์ซะจริง
จินยองหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนั้นแหบพร่าและหอบคราง
บ่งบอกถึงความพอใจ
ร่างสูงเร่งจังหวะขยับสะโพกให้ถี่กระชั้น
เร็ว และแรงขึ้นจนทำให้ร่างบางปลดปล่อยตัวเองออกมาอีกครั้ง
แต่ถึงอย่างนั้นจินยองยังมีสติที่จะเตือนอีกฝ่ายถึงเรื่องสำคัญ
“คุณอิม..อะ..ถุงยาง..อื๊อ” จินยองอยากพูดยาวกว่านี้แต่คุณอิมทำให้เขาครางอย่างน่าอายได้ง่ายกว่าพูด
“ไม่จำเป็นต้องใช้หรอก”
แจบอมกระแทกส่วนแข็งขืนเข้าไปหนักๆ
แล้วปลดปล่อยตามไป จากนั้นแช่ค้างไว้ให้อีกฝ่ายตอดรัดรีดเร้นธารปรารถนาทุกหยดก่อนจะถอนกายออกมา
แม้จะรู้สึกไม่ชอบสิ่งที่ค้างคาอยู่ภายในร่างกายแต่จินยองก็ยังไม่อาจลุกไปไหนได้
เขาพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อหลบสายตาคมที่ยังคงจับจ้องไม่หยุด
พอทุกอย่างเสร็จสิ้น
จินยองก็มานึกเสียใจทีหลัง ได้แต่ปลอบใจว่ามันจำเป็น เขาทำไปเพื่อใช้หนี้
สิ่งมีค่าที่ตั้งใจเก็บรักษาเพื่อคนที่รัก..สูญเสียไปให้คนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอได้สองวัน
มันเป็นเรื่องน่าเจ็บปวดเหมือนกันนะ…
“จะหนีนอนหรือไง
ฉันยังไม่อนุญาต”
น้ำตาแทบจะหยุดค้าง
จินยองเอี้ยวไปมองที่กอดเอวเขาจากข้างหลัง
แต่ถึงไม่ถาม
ไหล่เนียนที่ถูกริมฝีปากร้อนๆ
ประทับจูบก็บอกจินยองแทนแล้วว่าคุณอิมคงไม่หยุดแค่นี้
“แต่พรุ่งนี้ผมต้องไปเรียน” เสียงหวานแหบแห้ง อยากร้องไห้ หวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นใจ
“ไปไม่ไหวก็หยุดสิ”
ปัญหาของจินยองไม่ใช่เรื่องที่แจบอมต้องใส่ใจ
เขาอยากฟังเสียงร้องของเด็กคนนี้อีก ทั้งคืนได้ยิ่งดี
ร่างบางกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกถึงความอึดอัดภายในกายอีกครั้ง
เมื่อถูกจับพลิกให้คว่ำหน้า เขาหลับตาลง มือกำแน่น ปล่อยให้อีกคนทำตามใจ
“ฉันต้องการคน
ไม่ใช่ตุ๊กตา”
เสียงทุ้มที่ยังเต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาดังอยู่ข้างหูฟังดูน่ากลัว
แต่จินยองเลือกที่จะนิ่งแม้จะรู้สึกไปกับแรงกระแทกที่ทำเอาแขนขาสั่นไปหมดก็เถอะ
“อ๊ะ”
จินยองหลุดร้องออกมาเบาๆ เมื่อถูกดึงให้ลุกขึ้นจากท่าคลานโดยแรงของคนด้านหลัง
“อื๊อ”
คนที่หยัดกายนั่งคุกเข่าอยู่โอบเอวร่างบางมานั่งตักจนได้ยินเสียงหวานๆ
ดังออกมาแผ่วเบาอีกครั้ง
“ขยับสิ”
คนที่ดูจะชอบผิวขาวๆ ของจินยองมากเอ่ยขึ้น แจบอมกอดจินยองไว้จนแผ่นหลังบางแนบอกกำยำของตน ก้มหน้าจูบชิมเนื้อเนียนไปเรื่อยจนผิวขาวๆ
ขึ้นรอยแทบไม่มีที่ว่าง
จินยองที่จับแขนแกร่งซึ่งโอบเอวตนไว้เป็นหลักยึดยังไม่กล้าขยับตัว
แม้จะอึดอัดกับส่วนนั้นของอีกฝ่ายที่สอดเข้ามาจนลึกสุดแล้วก็ตาม
“คุณอิม..อย่า..”
จินยองปัดมือหนาที่มายุ่งกับร่างกายส่วนล่างของเขาออกไป
แต่คนโดนห้ามยังดื้อดึงจนสุดท้ายจินยองก็พ่ายแพ้ปล่อยให้เขาทำตามใจอีกครั้งจนตัวเองปลดปล่อยออกมาอีกคราเพราะมือหนาที่บีบรัดเค้นคลึงไม่หยุด
ร่างบางค่อยๆ
ขยับสะโพกอย่างช้าๆ ก่อนจะเร่งจังหวะเร็วขึ้นด้วยมือที่คอยบังคับอยู่ด้านหลัง
“อ๊ะ..อ๊า..” การได้ควบคุมความหนักเบาด้วยตัวเองทำให้จินยองเสียวกว่ามากและเจ็บน้อยกว่ามากด้วย
แต่คุณอิมดูเหมือนจะไม่พอใจที่จินยองมีความสุขมากไปถึงดันร่างบางลงไปนอนกับเตียงอีกครั้ง
“คุณอิม..พอแล้วครับ”
จินยองพยายามดันร่างสูงที่ค้ำตัวเหนือร่างให้ออกไป
แต่ขาเรียวที่ไร้เรี่ยวแรงกลับถูกจับให้ยกขึ้นเพื่อที่คุณอิมจะได้เข้ามาในร่างกายเขาได้อีก
ทุกครั้งที่คนด้านบนขยับอย่างรุนแรงกระแทกกระทั้นสลับผ่อนเนิบช้า
ร่างบางก็ครางออกมาราวกับจะขาดใจ
“เรียกชื่อฉัน”
แจบอมหายใจหนักพลางเพิ่มความเร็วแรงย้ำสะโพกหนักๆ
จนร่างบางบิดเกร็งด้วยความเสียวซ่าน
“เอ๊ะ..”
คนที่หอบหายใจติดขัดปรือตาที่ฉ่ำเยิ้มมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างมึนงง
จนแจบอมต้องเอ่ยซ้ำ
“แจบอม”
“คุณ..แจบอม”
แม้ไม่เข้าใจแต่จินยองก็ยอมเรียกไปตามใจอีกฝ่าย
“ฉันชอบคุณแจบอมมากกว่าคุณอิม”
มือหนาทาบแก้มเนียน ก่อนเลื่อนขึ้น ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเช็ดหยาดเหงื่อบริเวณขมับอีกฝ่าย
สอดมือไปใต้เส้นผมนุ่มแล้วบังคับให้จินยองเชิดหน้ารับจูบจากเขา
“อื๊อ!”
เชื่อแล้วล่ะว่าชอบให้เรียกคุณแจบอมมากกว่า
คุณแจบอมย้ำร่างถาโถมลงมาอย่างดุดันมากกว่าตอนที่จินยองเรียกว่าคุณอิมเสียอีก
กลับไปอ่านต่อที่
