ยามที่มาร์คพรมจูบลูบไล้ร่างกายสวยงามเบื้องหน้านั้นเรียกเสียงครางหวานของแบมแบมออกมาได้ไม่หยุด
มือเรียวหยอกกล้ออกสวยสลับกับริมฝีปากดูดดุนยอดอก
ใบหน้าหล่อเหลาลดต่ำลงมา
พร้อมโลมเลียบริเวณหน้าท้องแบนราบลงมาถึงต้นขา
แบมแบมสะดุ้งตัวเมื่อมาร์คกดริมฝีปากเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหว
เสียงครางกระเส่าดังลั่น มือเล็กกดศีรษะมาร์คให้ครอบครองตนมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว
มาร์ครับรู้เคลื่อนไหวของแบมแบมที่อีกไม่นานคงถึงฝั่งฝัน
เขาไม่รีรอที่จะขยับลิ้นให้แรงและเร็วขึ้น
ร่างบางครางออกมาด้วยความวาบหวาม
ร่างกายกระตุ้นเกร็ง พร้อมหลับตาปี๋ด้วยความเสียวซ่าน ธารน้ำใสไหลออกมา
มาร์คบรรจงโลมเลียจนน้ำใสนั่นจนหมดไป เขาดันกายขึ้นมาประกบริมฝีปากสวยอีกครั้ง
พร้อมนิ้วเรียวที่ค่อยๆ ไล่ลงต่ำ
“อ๊ะ! เจ็บ” แบมแบมหวีดร้อง
สะดุ้งเมื่อมาร์คสอดใส่นิ้วเรียวเข้าไปในกาย
“ยิ่งเกร็งยิ่งเจ็บนะแบม” มาร์คผละริมฝีปากออกและกระซิบอย่างแผ่วเบา เขาแช่นิ้วไว้สักพักพลางซุกไซ้โลมเลียยอดอกทั้งสองข้างเพื่อให้แบมแบมปล่อยตัวไปตามสัมผัส
เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้งขณะที่นิ้วเรียวยาวค่อยๆ
ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ
“อา..มาร์ค” เสียงครางกระเส่าดังไม่หยุดเมื่อมาร์คสอดนิ้วเข้าออกเร็วมากขึ้น
แบมแบมเกร็งลำตัวขึ้นมา
“มีอะไร” แบมแบมเอ่ยถามขึ้นด้วยความงุนงงเมื่อมาร์คหยุดการเคลื่อนไหว
ท่าทางเหมือนกำลังสะกดกลั้นอะไรบางอย่าง
“ถ้าฉันทำเองแกคงลุกจากเตียงไม่ได้แน่เลย”
มาร์คเอ่ยขึ้นพร้อมสีหน้าจริงจัง
“หมายความว่า..ไง..อะ” ยังไม่ทันจะสิ้นประโยค
มาร์คก็ขยับนิ้วเรียวเข้าไปจนสุด
แบมแบมเกร็งตัวขึ้นพร้อมเสียงครางที่ดังออกมาอีกครั้ง
เมื่อแบมแบมปลดปล่อยออกมาอีกครั้งแล้วมาร์คก็ขยับนั่งแล้วดึงตัวเพื่อนขึ้นคร่อมตน
มาร์คจับแบมแบมขึ้นมาชันเข่าบนตัวเขา
จากนั้นซุกไซ้ลำคอสีน้ำผึ้งของแบมแบมที่เต็มไปด้วยรอยรักอีกครั้งทั้งที่แบมแบมยังงุนงงว่ามาร์คจะทำอะไรกันแน่
“อ๊ะ…” แบมแบมหลุดร้องออกมาเมื่อถูกยกสะโพกกดลงไปยังส่วนนั้นของมาร์ค
คำตอบของคำถามในใจคืออย่างนี้นี่เอง
ร่างบางจิกไหล่กว้างของมาร์คไว้แน่นด้วยความเจ็บทั้งที่อีกฝ่ายเข้ามาได้เพียงนิดเดียว
“อะ อ๊ะ อื้อออ..” เสียงครางกระเส่ากลับมาอีกครั้งเมื่อมาร์คจับเอวบางให้ขยับตัวขึ้นลงเบาๆ และเร็วขึ้นตามอารมณ์
ไม่นานแบมแบมก็จับทางได้ว่าควรจะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองตอนนี้อย่างไร
มาร์ครับรู้ถึงแรงกระแทกที่หนักหน่วงขึ้นแล้วจึงสวนทางกลับอย่างแรง
แบมแบมโอบกอดมาร์คไว้แน่น
อารมณ์ปรารถนาของมาร์คยิ่งลุกโชนขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินเสียงครางหวานหูอยู่ใกล้ๆ
อย่างนี้
“ฉันชอบเสียงครางของแกพอๆ
กับตอนที่แกด่าฉันเลยนะ”
มาร์คจริงใจมากเลยนะตอนนี้ ไม่ได้กวนประสาทเพื่อน
ทั้งเสียงทั้งสัมผัสมาเต็ม ได้บีบได้จับได้ขยำ แบมแบมเห็นผอมบางนี่เต็มไม้เต็มมือเหมือนกันนะ..มาร์คโคตรปริ่ม
“แกนี่..โรคจิตหรือไง” ใบหน้าหวานแดงซ่านแข่งกับผิวกายที่ถูกฝากรอยจนขึ้นสีเต็มไปหมด
ร่างสูงหัวเราะน้อยๆ
เอนกายลงนอนให้ร่างบางทำอะไรต่ออะไรกับร่างกายเขาเต็มที่
เสียงครางสุดท้ายดังขึ้นพร้อมร่างกายที่ทรุดลงไปทับคนด้านล่าง
“เก่งจังที่รัก” มาร์คยกมือขึ้นปาดเหงื่อตามไรผมของแบมแบมก่อนจะประทับจูบลงไปข้างขมับ
“ใครที่รักแก” ร่างบางอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของมาร์ค
อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขน หายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีแรงฟาดอกกว้างไปเบาๆ
ร่างสูงดึงแบมแบมเข้ามากอดแน่นยิ่งกว่าเดิม
เขาชอบความรู้สึกนี้ ชอบช่วงเวลานี้
การมีแบมแบมอยู่ในอ้อมกอดเป็นสิ่งที่เขาโหยหาและปรารถนาจะได้ครอบครองมานาน
ในตอนนี้เขาได้มาแล้ว เขาจะต้องรักษาให้อยู่กับเขาตลอดไปให้ได้
“แกทำแล้วถึงตาฉันทำบ้างล่ะนะ”
“เอ๋?”
คนที่ทับอยู่ด้านบนกลายเป็นถูกทับ
ลมหายใจยังไม่กลับมาเป็นปกติดีก็ต้องโดนเพื่อนตัวดีเอาแต่ใจอีกแล้ว..
