NC พันธะปฏิพัทธ์ Jackjae Chapter 24

ร่างสูงบดเบียดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง จูบนั้นเต็มไปด้วยความปรารถนา มือใหญ่รุกเร้าลูบไล้ไปทุกส่วน ทุกสัมผัสของเขาปลุกความต้องการอันหนักหน่วงและเร่าร้อนได้อย่างรุนแรงและรวดเร็ว

ยองแจค่อยตอบสนองอย่างช้าๆ เต็มไปด้วยความสับสน แม้จะยินยอมแต่ก็ยังสับสนว่าเลือกผิดหรือเปล่ากว่าจะรู้ตัวอีกครั้งเสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็หายไปจากตัวแล้ว

“อ๊ะ”

ยองแจเผลอสะดุ้ง กัดริมฝีปาก สะกดกลั้นเสียงครางที่เกือบจะพลั้งปากหลุดออกมายามที่อีกฝ่ายซุกหน้าลงกับอกตน ดูดกลืนปลายยอดอก เป็นเวลาเดียวกันกับที่รู้สึกเสียวปลาบในจุดนั้น

อกบางถูกเคล้าคลึงก่อให้เกิดความวาบหวามอย่างที่ไม่เคยได้รู้สึกมานาน ทั้งร่างร้อนรุม

“พอเถอะ” เสียงหวานสั่นเครือร้องขอ คิดไปมาก็รู้สึกว่าไม่ควร

“มันหยุดไม่ได้แล้วน่ะสิยองแจ” เสียงทุ้มงึมงำกับอกขาวเนียน แกล้งแตะปลายลิ้นลงกับตุ่มไตเล็กๆ ให้ร่างบางสะดุ้งเล่น

“มันไม่ควรเป็นแบบนี้” ยองแจโอดครวญ แต่แจ็คสันกลับหัวเราะ

“เป็นแบบนี้ล่ะดีแล้ว ผมต้องการคุณ”

เสียงหวานๆ และสัมผัสจากเนื้อนิ่มช่วยกระตุ้นความต้องการให้พุ่งแรงขึ้นเป็นเท่าตัว

ยองแจยังน่าหลงใหลเสมอไม่เปลี่ยน

แจ็คสันสัมผัสอีกฝ่ายทุกตารางนิ้ว ลากฝ่ามือสำรวจคร่าวๆ ก่อนเลือกส่วนที่ต้องใจบีบเคล้นหนักหน่วง

ว่าไปแล้ว ตั้งแต่กลับมาจากไทยแจ็คสันไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครเลย ชั่วครั้งชั่วคราวก็ไม่มี เวลาอยู่ใกล้ยองแจเขาถึงทนไม่ได้

ความปรารถนาร้อนแรงยังจู่โจมยองแจไม่หยุด เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกรัดรึงเร่งเร้าขึ้นลงด้วยปลายนิ้วจนส่วนปลายมีน้ำหวานฉ่ำเยิ้ม แจ็คสันแกล้งลูบไล้จนยองแจทุบไหล่กว้างแรงๆ

“อื้อ อย่าแกล้ง”

แจ็คสันหัวเราะน้อยๆ กอดเอวบางแน่นขึ้น นิ้วเรียวไล้วนตรงปากทางอ่อนนุ่ม เน้นคลึงปากทางก่อนจะค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไป เพียงแค่นั้นก็ทำให้ร่างบางสะดุ้งกับสัมผัสที่ห่างหายไปนาน

เมื่อรู้สึกถึงการตอดรัด แจ็คสันก็เพิ่มนิ้วเข้าไปแล้วขยับข้อมือถี่เร็วจนยองแจเก็บกลั้นเสียงร้องไว้ไม่ได้ แยกขาออกกว้างโดยไม่รู้ตัว ไม่อาจรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงได้อีกต่อไป

ทั้งส่วนอ่อนไหวและภายในกายถูกรุกรานไปพร้อมกันทำให้ร่างบางบิดกายสะท้าน  แอ่นร่างขึ้นกระตุกเกร็ง ก่อนจะปลดปล่อยออกมา ปลายนิ้วจิกเกร็งลงบนต้นแขนแกร่ง ก่อนจะอ่อนแรงลงนอนราบกับที่นอน

แจ็คสันถอนนิ้วออกแล้วขยับกายเข้าหา รั้งเรียวขาขาวออกกว้าง

“เบาๆ นะ” ห่างหายมานานยองแจก็อดสั่นไม่ได้

“ได้สิ”

ยองแจที่อ่อนแรงไม่ได้ขัดขืนเมื่ออีกฝ่ายยกสะโพกตนด้วยสองมือ

“อ๊ะ เจ็บ!”

ยองแจหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อตัวตนที่ขยายเต็มที่สอดดันเข้ามาในกาย เพียงเข้ามานิดเดียวก็เจ็บแล้ว

 ร่างสูงที่ขยับไปข้างหน้า ไปต่อไม่ได้เมื่อช่องทางนั้นตอดรัดแน่นหนึบจนปวดไปหมด

“แน่นเกินไป”

ร่างสูงพยายามจะแทรกกายเข้ามาให้ลึกขึ้นเลยโดนยองแจทุบไปสองทีเพราะจุกแน่น

“บ้าหรือไง ใจร้อนจริง”    

“หรือคุณไม่อึดอัด”

“ก็…”

ยองแจไม่ทันได้ต่อว่าอีกเพราะร่างสูงจูบปิดปากเสียก่อน ทั้งบดคลึงตวัดเรียวลิ้นสอดรุกอย่างร้อนแรงแต่เว้าวอนอยู่ในที มือที่ว่างรุกรานบดคลึงเอวบางให้ยองแจคลายความเจ็บและรู้สึกดีขึ้น

จูบร้อนๆ ช่วยคลายความเจ็บและความตื่นเต้นลงระดับหนึ่ง แทนที่ด้วยความคุ้นเคยอันหอมหวาน

แจ็คสันค่อยๆ เคลื่อนตัวทีละน้อย ดึงหมอนใบหนึ่งมารองรับสะโพกอิ่มแล้วยืดกายขึ้น จับรวบเอวบางในท่าเตรียยมพร้อม

“จะเบาไม่ได้แล้วนะ”

“อย่ามาเนียน ฉันรู้ว่าคุณทำได้”

แจ็คสันหัวเราะน้อยๆ เมื่อยองแจรู้ทัน

ลืมไปได้ยังไงว่าเราคุ้นเคยกันดีแค่ไหน

แจ็คสันขยับตัวช้าๆ ทว่าหนักแน่นจนยองแจแทบทนไม่ไหว มันเสียดสีจนร้อนไปหมด

จากจังหวะที่เนิบช้าเริ่มกลายเป็นรุนแรงขึ้น แจ็คสันหาจุดไวต่อสัมผัสของยองแจจนเจอแล้วกดกายเน้นย้ำถี่จนยองแจร้องครางทุกครั้งที่ถูกกระตุ้น

ร่างบางกอดคนที่ค้ำร่างอยู่เหนือกายไว้แน่น เรียวขาถูกอีกฝ่ายดึงให้กระชับเอว สัมผัสที่ได้รับล้ำลึกรุนแรงขึ้น ยิ่งขยับยิ่งหนักหน่วง

ร่างสูงเชยคางอีกฝ่ายขึ้นจูบพร้อมกับส่งกายเข้ามาถี่รัวจนยองแจแทบขาดใจ   

เสียงที่สอดประสานรับตัวตนปะปนไปกับเสียงหอบเหนื่อย ยิ่งแจ็คสันแทรกกายลึก ช่องทางอ่อนนุ่มยิ่งบีบรัดถี่ ยองแจไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่มันคงนานมากพอที่จะทำให้ให้เหนื่อยจนเหงื่อผุดพรายและลมหายใจถี่กระชั้นยามใกล้จะปลดปล่อย

แจ็คสันเร่งจังหวะขณะที่ยองแจครางสะท้าน

“เดี๋ยว ถุงยางล่ะ”

ต่อให้ร่างกายถูกชักจูงไปกับความปรารถนามากแค่ไหน ยองแจก็ยังมีสติจะเตือนเรื่องสำคัญ รีบเตือนเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายใกล้จะปลดปล่อยแล้ว

“ผมไม่ได้พก”

“งั้นห้ามปล่อยข้างใน เข้าใจไหม”

“อืม” เสียงที่ออกจากลำคอไม่รู้ว่าจะนับเป็นคำตอบรับได้หรือเปล่า

ร่างบางสั่นไปทั้งตัวกับจังหวะสุดท้ายที่ร้อนแรงหนักหน่วง มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ กระตุกกายถี่ แจ็คสันเร่งจังหวะสะโพกเข้าออกจนสุดความยาวและส่งกายเข้าหาหลายครั้งก่อนจะปลดปล่อยในกายยองแจ ยองแจเองก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน

แต่เหมือนแจ็คสันยังไม่พอใจแค่นี้ เขาก้มหน้าซุกกับซอกคอขาวอีกครา มือจับเอวบาง ยองแจรีบจับมือไว้

“พอแล้ว”

“ผมยังไม่เหนื่อยเท่าไหร่เลย”

“คุณไม่เหนื่อยแต่ฉันเหนื่อย แล้วบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้ปล่อยข้างใน!”

ยองแจดุคนที่มายุ่มย่ามไม่ยอมผละไปไหน

มาคิดได้ตอนนี้ว่าไม่ควรปล่อยตัวปล่อยใจก็สายไปเสียแล้ว

“ผมขอโทษ” ร่างสูงยิ้มให้ ยองแจพูดไม่ออกเลย

“เอาน่า อย่าโกรธเลย นะ นะครับ” แจ็คสันขอโทษเสียงอ่อน ยองแจถอนหายใจ

“…” หมดคำจะพูดจริงๆ

“ไปอาบน้ำกัน”

“แน่ใจว่าแค่อาบ” ยองแจไม่เชื่อน้ำหน้าเลย

“แน่ใจสิ”

“ต่างคนต่างอาบ”

“ถ้าอย่างนั้นอีกสักรอบดีกว่า” แจ็คสันกักตัวยองแจไว้ใหม่อีกครั้ง ยองแจสะดุ้ง

“ไม่เอาแล้ว!”

แต่ถึงยองแจพูดไปแจ็คสันไม่ฟังกันอยู่ดี ยองแจพยายามลุกขึ้นนั่งขณะที่แจ็คสันยังคลอเคลียไม่ห่าง

“ฉันเมื่อยตัว”

“ก็น่าเมื่อยอยู่หรอก” ร่างสูงดูอารมณ์ดี ลุกขึ้น ลงจากเตียงแล้วดึงมือร่างบางให้ลุกตาม

“อาบด้วยกันเดี๋ยวอาบให้”

ยองแจถอนหายใจเมื่อเห็นแววเจ้าเล่ห์ในดวงตาคม ในเมื่อไม่มีทางเลือกจึงโอบแขนไว้รอบลำคอแกร่ง ปล่อยให้อีกฝ่ายช้อนอุ้มร่างไว้ในวงแขน

ไม่กี่นาทีต่อมายองแจก็ถูกดันตัวติดผนังห้องน้ำ สองแขนแกร่งประคองสะโพกจนตัวลอย ขณะสอดแก่นกายเข้ามาอย่างดุดันทั้งที่ฟองครีมของสบู่เหลวยังไม่ทันได้ชำระล้าง

“อ๊ะ เบาๆ ไม่เป็นหรือไง” ร่างบางเกาะบ่าเขาไว้เป็นหลักยึดขณะที่ร่างสั่นไหวไปกับแรงที่ขยับเข้าออก

“ความผิดคุณนะที่น่าฟัดขนาดนี้” 

ร่างสูงส่งกายเข้าหนักๆ งับคอขาวดูดเม้มแรงๆ

“มันใช่ความผิดฉันเหรอ”

“เปล่า ผมผิดเองที่ห้ามใจไม่ได้น่ะ” แจ็คสันหัวเราะคนที่มองค้อน ก่อนจะส่งกายเข้าไปจนลึกกว่าเดิมให้อีกคนสะดุ้งเล่น

ความต้องการแสดงผ่านทางกายโดยไม่ต้องพูด บทรักหนักหน่วงในห้องน้ำพาให้เสร็จสมได้อีกครั้งอย่างไม่ยากเย็น

เมื่อทุกอย่างผ่านไปก็ได้เวลาอาบน้ำอย่างจริงจังสักที แจ็คสันล้างสบู่ให้ยองแจก่อนจึงค่อยล้างตัวให้ตัวเอง สัมผัสของเขาเป็นไปอย่างนุ่มนวลเอาใจใส่แฝงด้วยความเอาอกเอาใจจนยองแจรู้สึกแปลกๆ

ยองแจปล่อยให้อีกฝ่ายสวมเสื้อคลุมให้ก่อนจะก้าวออกจากห้องน้ำก่อน แล้วตรงไปทิ้งตัวลงบนที่นอน ก่อนจะหลับไปอย่างรวดเร็ว

NC คำสาปรักฟาโรห์ ตอนที่ 9 Markbam

            ร่างบางถูกเล้าโลมด้วยมือและปากจากอีกฝ่าย ริมฝีปากอิ่มถูกครอบครองด้วยริมฝีปากอุ่นร้อนอีกครา อกบางก็ได้รับความเอ็นดูอยู่ไม่น้อย ถูกฝ่ามือใหญ่กอบกุมเคล้าคลึงอย่างทะนุถนอมจนเรียกเสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านแผ่วเบา

            “ครั้งแรกที่ต้องเสียพรหมจรรย์ เจ้ารู้ใช่ไหมว่ามันต้องเจ็บ”

            เมเนสกระซิบเสียงแหบพร่า เมื่อได้แตะต้องเรือนร่างขาวเนียนก็ทำให้ร่างกายร้อนรุ่ม

พระองค์รู้ดีว่าคนที่อยู่ใต้ร่างตอนนี้ต้องผ่านความเจ็บปวดในครั้งแรกเพียงใด แต่พระองค์ก็ตั้งพระทัยว่าจะพยายามอ่อนโยนกับแบมแบมให้มากที่สุด แต่ไม่รู้จะทำตามที่ตั้งพระทัยได้นานสักแค่ไหนถ้าแบมแบมเกิดยั่วยวนพระองค์ขึ้นมา

“เจ็บมากไหมพ่ะย่ะค่ะ”

น้ำเสียงออดอ้อนยิ่งทำให้ฟาโรห์แทบอดทนไม่ไหว แต่ก็ต้องตั้งสติไม่บุ่มบ่ามทำอะไรรุนแรงลงไปเพราะไม่อยากได้ชื่อว่าข่มเหงแบมแบม

แบมแบมมองพระพักตร์งดงามที่กำลังอดทนของคนตรงหน้า ร่างกายแข็งแรงทาบทับเขาอยู่

“พระองค์เป็นอะไร”

“ข้ากำลังหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรรุนแรงอยู่”

ฟาโรห์กัดพระทนต์แน่น ความอดทนของพระองค์ใกล้ถึงขีดจำกัด

“….” แบมแบมไม่คิดว่าฟาโรห์จะใส่พระทัยกับคำพูดเมื่อวานของเขาขนาดนี้

เขาไม่อยากให้พระองค์บังคับข่มเหงน้ำใจกัน พระองค์ยังจำได้

ในเมื่อฝ่าบาทใส่พระทัยในความต้องการของเขา เขาก็ควรจะทำตามที่ตกลงกับพระองค์ไว้

“ทำตามที่ทรงต้องการเถอะพ่ะย่ะค่ะ” แบมแบมกระซิบแผ่วเบาอย่างเขินอาย  ซุกหน้ากับพระอุระกว้าง

ท่าทางของแบมแบมทำให้องค์ฟาโรห์แย้มสรวลน้อยๆ แววพระเนตรอ่อนโยนฉายชัด ทอดพระเนตรไปยังใบหน้าหวานของอีกคน

“ข้าบอกแล้วว่าจะถนอมเจ้า”

“อื้อ”

เมเนสกระซิบก่อนจะมอบจูบที่ทำให้แบมแบมร้องครางออกมาเมื่อมันดูดดื่มหวานล้ำลึกเสียจนพัดพาความคิดทุกอย่างไปจากเขาเสียหมด

ร่างสูงค่อยๆ ลิ้มชิมซอกคอขาวผ่อง ทิ้งร่องรอยตีตราเอาไว้อย่างชัดเจน แบมแบมร้องออกมาเบาๆ เมื่อถูกฟันคมและเขี้ยวเล็กๆ ของอีกคนเน้นย้ำรอย

อกบางถูกเค้นคลึงหนักมือขึ้น แล้วลากไล้ไล่ไปตามเอวบาง ก่อนไปหยุดที่สะโพก แบมแบมสะดุ้งเมื่อนิ้วของอีกฝ่ายกดทาบตรงปากทางคับแคบ

ร่างบางรู้สึกถึงนิ้วที่รุกรานเข้ามาภายใน และเริ่มดิ้นรนเมื่อความรู้สึกแปลกๆ แทรกเข้ามา ความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“ฝะ…ฝ่าบาท ทำอะไร” คนที่ไม่ประสีประสาเอ่ยถามเสียงกระท่อนกระแท่น วูบวาบในช่องท้องจนต้องบิดกาย

แต่ฝ่าบาทของแบมแบมไม่ตอบในทันที พระโอษฐ์ได้รูปครอบครองที่ยอดอกบาง ปลายที่ชี้ชันโดนลิ้นร้อนดูดดึงบดขยี้

“ทำเช่นนี้เจ้าจะได้ไม่เจ็บอย่างไรเล่า ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสของข้าสิ”

มือบางดันไหล่กว้างของคนที่เงยพักตร์ขึ้นมาคุยด้วย

การกระทำของฝ่าบาททำให้แบมแบมรู้สึกแปลกๆ จนจะบ้าตายแล้ว

“อึก” แบมแบมสะดุ้งกายอีกรอบเมื่อนิ้วของอีกฝ่ายขยับเข้าออกเร็วขึ้นและเพิ่มจำนวนขึ้นด้วย ความรู้สึกที่อยากปลดปล่อยทำให้มือเล็กบีบที่ต้นแขนแกร่งแน่น

เมื่อร่างบางปลดปล่อยออกมาแล้วร่างสูงจึงถอนนิ้วออกมา ขยับกายเล็กน้อยแล้วดันเรียวขาขาวให้ยกแยกห่างกัน

เห็นอย่างนั้นใจแบมแบมก็เต้นรัวด้วยความกลัวระคนสับสนว่าเป็นอย่างนี้ดีแล้วแน่เหรอ

เขากำลังจะเป็นของฟาโรห์อย่างเต็มตัวแล้วสินะ

วรกายสูงใหญ่ทาบทับร่างบางเอาไว้ทั้งตัว ก่อนจะค่อยๆ ส่งความร้อนรุ่มที่ต้องการปลดปล่อยเข้าไปภายในกายแบมแบมอย่างช้าๆ เพื่อให้เจ็บน้อยที่สุด

“โอ๊ย เจ็บ!” เสียงหวานร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่สอดแทรกเข้ามาในกายตน แม้ไม่รุนแรงแต่ก็ทำร่างบางน้ำตาร่วง ถึงจะถูกนิ้วมือเข้าช่วยไว้แต่แรกแล้วแต่ความใหญ่โตที่แทรกเข้ามานั้นเทียบกันไม่ได้เลย

“ไม่เป็นไร เจ็บแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น”

ฝ่าบาทปลอบใจคนที่ร้องไห้ออกมา แบมแบมกัดเม้มริมฝีปากก่อนจะพยักหน้ารับ

ท่าทางน่าสงสารของแบมแบมทำให้ฝ่าบาทก้มลงจูบซับน้ำตาให้ ยังไม่ขยับวรกายเพื่อรอให้ร่างบางคุ้นชินก่อน

“ดีขึ้นหรือไม่”

“มันแน่น…”

แบมแบมเลิกสะอื้น ความอึดอัดเข้ามาแทนที่ความเจ็บ

“แสดงว่าดีขึ้นแล้ว”

ฝ่าบาทว่าพลางขยับกายพร้อมกับเสียงครางแผ่วของแบมแบม

ฟาโรห์กัดพระทนต์กรอด ก่อนจะส่งตัวเข้าไปภายในกายของร่างบางอย่างช้าๆ ทว่ารุนแรง แบมแบมถูกกระแทกเสียจนร่างสั่นไหวไปหมด จังหวะที่ช้าเนิบนั้นก็ค่อยๆ ถี่รัวเร็วขึ้นและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ

เสียงครวญครางที่แผ่วเบาเริ่มดังขึ้นตามแรงที่ถาโถมเข้าใส่ มือเล็กดันท้องแกร่งไว้

“ฝ่าบาท..อะ..ช้าๆ หน่อย”

“เจ้าเจ็บงั้นหรือ”

“เปล่า…แค่..อา…” แค่เสียวจนจะทนไม่ได้แล้วต่างหาก แต่ใครจะกล้าพูดไปตรงๆ แค่นี้ก็อายจะตายแล้ว

“แค่อะไร”

ฝ่าบาทอมยิ้มเมื่อเห็นอีกคนพยายามจะพูดทั้งที่พยายามกลั้นเสียงครางไปด้วย

“ช่างเถอะ..อ๊ะ”

เมเนสจับมือที่ดันท้องเขาไว้มาวางบนบ่าแทน โน้มกายลงไปฝากร่องรอยตรงอกนุ่มเพิ่ม

ทั้งริมฝีปากร้อนที่ดูดดึงผิวกาย ทั้งส่วนล่างที่ขยับไหวตามแรง แบมแบมว่าแบมแบมเริ่มจะรับไม่ไหวแล้ว

มันรู้สึกดีเกินไป

ฝ่าบาททอดพระเนตรริ้วรอยแห่งสัมผัสอันเร่าร้อนหลังผ่านการบดขยี้อย่างไม่ปราณีด้วยความพอพระทัย ร่างงามตอนนี้เรื่อสีแดงเป็นจ้ำเต็มไปหมด

เสียงเนินเนื้อที่ถูกกระแทกกระทั้นดังไปทั่วห้อง ช่องทางบริสุทธิ์นั้นชุ่มชื้นแดงระเรื่อจากการเสียดสีดุดัน

ช่วงเวลานี้นั้นช่างยาวนานจนร่างบางรู้สึกเมื่อยล้า หอบหายใจถี่ มือเรียวปัดป่ายไปตามแผ่นหลังกว้าง แม้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่ก็ยังรู้คิดว่าไม่ควรจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างนี้ ใครจะกล้าฝากรอยเล็บไว้ แม้ฝ่าบาทจะฝากรอยไว้ทั่วตัวเขาแล้วก็เถอะ

ร่างบางบิดส่ายอย่างกระวนกระวายเมื่อจังหวะสุดท้ายกำลังเดินทางมาถึง เมเนสเร่งจังหวะถี่เรียกเสียงร้องจากอีกคนอย่างห้ามไม่อยู่

ร่างสูงกระตุกกายอีกไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยเข้าไปในกายของคนใต้ร่าง พร้อมกับที่ร่างบางก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้งเช่นกัน

เมเนสหอบหายใจค้ำกายอยู่เหนือร่างแบมแบม

“ข้าจะให้เจ้าพักสักหน่อย”

“หือ..สักหน่อย?” แบมแบมยังปรับลมหายใจกลับมาเป็นปกติไม่ได้ เหนื่อยจะขาดใจ

อย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิด สักหน่อยนี่หน่อยอะไร ต้องนอนแล้ว นอนได้แล้ว เหนื่อยจะตายแล้ว

“ข้ารอมาตั้งนาน เจ้าคิดว่าข้าจะยอมกอดเจ้าแค่ครั้งเดียวหรือ”

ฟาโรห์ไม่ตรัสเปล่าแต่แสดงออกด้วยการกระทำ ก้มลงจูบไล่มาตั้งแต่ขมับที่ชื้นเหงื่อ แก้มใสที่แดงปลั่ง ซอกคอที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง จนถึงหัวไหล่มน

“แต่หม่อมฉันเหนื่อย เมื่อยตัวไปหมดแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”

แบมแบมไม่คิดว่าการมีเซ็กส์จะเหนื่อยขนาดนี้ แม้มันจะรู้สึกมีความสุขดีก็เถอะ

“วันๆ เจ้าก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ ไม่ไหวก็ตื่นสายได้”

ไม่เคยคิดจะเห็นใจกันเลยหรือฝ่าบาท!  

แต่แม้แบมแบมจะไม่ยินยอม ไม่นานเสียงหอบหายใจก็ดังขึ้นในห้องอีกครั้ง และอีกครั้งตลอดจนเกือบรุ่งเช้า